De thermostaat 1 of 2 graden omhoog?

14 december 2015

De thermostaat 1 of 2 graden omhoog?

1 of 2 graden? Op mijn kamerthermostaat kan het verschil tussen te koud en behaaglijk één enkele graad op de kamerthermostaat zijn. Eén graad: een wereld van verschil. Op planetaire schaal is die ene graad het verschil tussen leven en dood. Eilanden verdrinken. Orkanen richten steeds meer schade aan. Dat is wat één enkele graad verschil op de planeetthermostaat kan betekenen, laat staan twee.

In Parijs is daarom flink onderhandeld over iedere halve graad dat de aarde mag opwarmen. Alle onderhandelingen vertalen zich straks door in doelstellingen en streefcijfers. Zo werd in 2010 twee graden opwarming vertaald in 14% duurzame energie in 2020. En dat dat is vervolgens weer door vertaald in afspraken tussen provincies. In 2020 staat er – zo becijfert men – in Noord-Holland precies 685,5 MW windenergie op land.

In de provinciale commissievergadering Ruimte, Wonen en Water was het op 30 november drukker dan gewoonlijk. Wind stond op het programma. Een koor van insprekers fleurde de vergadering op. Dit keer niet alleen tegenstanders, maar ook voorstanders van windenergie op het Provinciehuis! De gedeputeerde had goede en vervelende boodschappen. De goede zijn dat er meer dan genoeg aanvragen zijn voor windturbineprojecten. De vervelende boodschappen zijn dat deze aanvragen niet door het provinciebeleid kunnen worden goedgekeurd. Het beleid dat in het leven is geroepen om bewoners en landschappen te beschermen. De doelstelling van 685,5 wordt daardoor niet gehaald. Er blijft een gat van ongeveer 10%.

Maken we een koppeling tussen het klimaatakkoord dat in Parijs is gesloten en ons provinciaal beleid dan is er nog wel wat te doen. De opwarming mag nog maar tot 1,5 graad! Hoe kunnen we de provincie helpen om vaart te maken?

MNH ziet wel een oplossing

In de beleidslijn moet er een mogelijkheden zijn om er een ietsepietsie van af te wijken. Voor de goeie zaak wordt het “Nee, tenzij”. Een ontsnappingsclausule die rekening houdt met de bescherming van bewoners en landschap. Wij denken dat ruimte voor groei geboden moet worden aan projecten waar veel draagvlak voor is, maar die helaas niet 100% voldoen aan de Provinciale beleidslijn. Cruciaal hiervoor is een goede draagvlakverkenning. En, het maatschappelijk delen van het eigenaarschap van de turbine, de lusten en de lasten.

Dergelijke uitzonderingen op het beleid moeten in samenspraak met lokale overheden de eindstreep kunnen halen. Bijvoorbeeld omdat zij uit minder dan 6 turbines bestaan, maar wél goed in het landschap passen. Of omdat de afstandsnorm geen 600 meter tot woningen betreft, maar er wel geluidsobjecten zoals snelwegen in de nabijheid zijn die de uitzonderlijke afstand rechtvaardigen. Omdat er elders geen twee masten verdwijnen, maar één die veel overlast veroorzaakte. Deze uitzonderingen gelden natuurlijk alleen voor het Provinciale beleid. De nationale normen en regels blijven als uiterste bescherming vanzelfsprekend van kracht.

Door meer windturbines toe te staan op de plekken waar mensen ook windturbines willen, kunnen we de klimaatdoelen halen. En houden we de planeetthermostaat op behaaglijk.